12 Eylül ihtilali ile bütün siyasi partiler kapatıldı.    Parlamenter Demokratik sistemin vazgeçilmez unsurları olarak gördüğümüz bu partilerden biri de CHP idi.              O CHP ki, Atatürk’ün Türk halkına mirasıydı.                                                             Yere düşen kutsal emanete sahip çıkmak, yüreği demokrasiden yana çarpan herkesin göreviydi.               Öyle de oldu.           Küçük bir azınlık yuvayı terk etmiş olsa da, kalanlar önce SODEP, ardından SHP’ de toplanarak, o kutsal emanete sahip çıktılar ve yaklaşık on yıl sonra da emaneti gerçek sahibine teslim ettiler.  O süreç, yasal zeminde faşizme karşı mücadelenin tap yaptığı yıllar oldu.                                             Bir yanda faşizme karşı mücadele de örgütlülük hız kazanırken, diğer yanda parti içi demokrasi uygulamaları zirve yapmıştı.   Lakin,  sosyal demokrat bir partiye duyulan ihtiyacın ehemmiyetini kavrayamamış olmalıyız ki, 90’ lı yılların ortasında SHP’nin siyasi hayatımızdan uçup gitmesine seyirci kaldık! Gerçek mana da sosyal demokrat bir Türkiye partisiydi SHP,                    Ayrıca emek ağırlıklı, Alevi-Sünni, Türk-Kürt gibi inanç ve milliyet sömürüsü üzerinden siyaset yapmayan bir parti olmanın gururunu yaşamıştı.     Bir partinin başına gelebilecek en büyük felaketi yaşadı, hem de yerden göğe haklı olduğu halde. Felaket diyorum, çünkü Türkiye’nin her daim ihtiyaç duyduğu, sosyal demokrasimizin evrensel kazanımlarının hepsi heba oldu gitti!       Her şey, Kürt kökenli yedi SHP’li milletvekilinin izinsiz olarak Fransa’nın başkenti Paris’te bir vakfın düzenlediği Kürt konferansına katılmakla başladı!             SHP bu…                 Parti disiplinine sıkı sıkıya bağlı ilkeli bir parti de, bu tür tutarsız eylemlere sessiz kalmak, haklılık içerse de düşünülemezdi.  Başta İnönü olmak üzere parti yönetimince yöneltilen eleştiri ve baskılar üzerine, milletvekilleri istifa etmek zorunda kaldılar.   Sonrası malumunuz…                                                           90’lı yıllar, HEP ile başlayan DEP ve HADEP ile devam eden Kürt hareketinin siyasallaşma süreci bu günlere kadar geldi. Dinci ve toprak ağalarının etkisinde kalan seçmen kitlesi, geçmişte olduğu gibi yine merkez sağ partilere oy vermeye devam etti.                           SHP’ye destek veren sol seçmen ise, ihraçlardan dolayı SHP ve CHP ile bağlarını kopartarak yeni kurulan partileri HEP’ e yönelmeyi yeğledi                     O günden sonra, üzerinden otuz yıl gibi uzun bir süre geçtiği halde, CHP ve diğer sol partiler, Kürt seçmenle o eski güçlü bağları hiç kuramadılar.   HEP’ ile başlayan kapatmalar, DEP DEHAP ve HDP ile devam ederken bu partilerden hiç biri, Kürt meselesine çare olamadı.  Çünkü Kürt meselesini, PKK terör örgütü ile dolaylı ya da dolaysız,ilişkisi olmayan siyasi partiler çözebilir. Lakin gerçek olan şu ki,bugünün CHP’si de AKP gibi, bu meselenin çözümüne yabancı kaldığı için, otuz yıldır Kürtlerle kopan duygusal bağlarını onarabilmiş değil.  Bu nedenle, yükleneceği misyon ve ortaya koyacağı vizyonla, Kürt Meselesinde çözümün adresi olduğunu özellikle Kürt seçmene htirmelidir.         Mevcut politikalarla çözüm üretilemediğine göre, CHP,SHP’nin doğu-güneydoğu politikalarına dönüş yapmak zorunda. Otuz yıl önce kaleme alınmış ve hala geçerliliğini koruyan SHP’nin “Kürt Raporu”, arşivlerin tozlu raflarında bekliyor!       Böylesi radikal bir değişime sahip çıkmak, CHP ile Kürtler arasındaki buzları eriteceği gibi, CHP’ nin iktidar yolunu da ardına kadar açar.                                   CHP ülke yönetimine talip olmak istiyorsa ki oluyor, böylesi zor zamanlarda zor kararlar alma cesaretini de ortaya koymalıdır. Esen kalın…  Hasan TEMEL