İspanya, bir ilki yaşadı. Diktatör Franco sonrası demokrasiye geçen İspanya,koalisyon hükümeti ile tanışınca, sekiz siyasi partinin dış desteğiyle, Sosyalist İşçi Partisi Genel Başkanı Pedro Sanchez, koalisyon hükümetini kurdu.   Bu çılgın girişim bana, 1996’da İtalya Sosyal Demokrat Parti Lideri Romano Prodi’nin, on yedi siyasi partiden oluşan, “Zeytin Dalı İttifakı”hükümetini hatırlattı.   O dönemde,İdeolojik farklılıklara sahip bu partiler,birlikte yönetme iradesini ortaya koydular.Bu irade demokrasiye olan bağlılıklarının bir ifadesi olarak görüldü.                    Türkiye’de ise, 2000’li yılların ilk yarısında SHP Genel Başkanı Murat Karayalçın’nın,ortak irade fikrine yandaş bulma arayışı sonuçsuz kalınca,solun hezimeti kaçınılmaz olmuştu.                     * Yine bir başka Avrupa ülkesi Avusturya’da,rüşvet skandalı sonrası hükümet istifa etmek zorunda kaldı ve erken genel seçime gidildi.                                Neofaşizmin her geçen gün biraz daha güç kazandığı bu orta Avrupa ülkesinde, Muhafazakar Halk Partisi’nin seçimden galip çıkması hiç de sürpriz olmadı.    Asıl sürpriz, seçim sonrası yaşandı.                                      Sağcı Halk Partisi, solcu Yeşiller ile koalisyon hükümeti kurunca, dünyanın dikkati Avusturya’ya yöneldi.                           * Bir gün Gazetesi yazarı Özgür Çoban, bu ve benzeri koalisyonları, “Avrupa’nın faşizm dışı model arayışı olarak görüyor.                      İlginç olduğu kadar, bence de gerçekçi bir yaklaşım..   Yeni Viyana Hükümeti, faşizmin karanlık sularına yelken açan Avrupa için otobandan önceki son çıkış” olduğunu söylüyor.     Avrupa’nın bu modeli merakla ve ilgiyle izleyeceği” fikrine katılmamak elde değil.         Bakalım bu zıt kutupların,”faşizm dışı model arayışları”Avrupa demokrasisine nefes aldırabilecek mi?   Ayrıca, faşizm dışı bu modelin, diğer Avrupa ülkeleri ve Türkiye’de ki yansımaları nasıl olacak. Bunu, zaman içinde yaşayarak göreceğiz. Hasan TEMEL