Çocukluğum…              Cep Telefonu,Tablet,Bilgisayar ve İnternet hayalinin kurulamadığı ve Televizyonun ülkeye henüz yeni giriş yaptığı yıllardı.                                      Tek eğlencemiz, envai çeşit sokak oyunu ve erkek çocukları için, boş arsalar da futbol oynamaktı. Kan ter için de kaldığımız da,sorgusuz sualsiz mahalle bakkalının önünde duran kasadan bir şişe su kapıp kana kana içmekti.                                Malum,”Cep delik,cepken delik…”                 Yine de, parasını akşama babam verecek diyerek haberdar etmeyi ihmal etmeyen yoksul ama mutlu çocuklardık.                     Sizin için ne ifade eder bilmiyorum.                       Lakin bizim mahalle bakkalının, bende bıraktığı derin izler, unutulur gibi değil.       Kısa bir süre de olsa bakkal çıraklığı yaptığım için iyi biliyorum.        Her biri,yoksulların günlük gıda ve elverdiği ölçü de acil nakit ihtiyaçlarını karşılayan günümüzün kredi kartları gibiydi.                                   Kabaran veresiye defterleri, borçlu aile büyüklerinin yol değiştirmelerine sebep olurdu.                                  O hatırşinas Bakkal Amca’da utana sıkıla, biriken borçları çocuklar yoluyla hatırlatırken yaşadığı derin mahcubiyet görülmeye değerdi.        İşte o güzel insanlar artık yok!                      Kimi biyolojik nedenlerle ahrete intikal etti, kimi de kaderine boyun eğerek köşesine çekilmek zorunda kaldı.                         Nicelik olarak hiç çoğalmadılar.    Aksine,’ticari zarar’ gibi sürekli eksi bakiye vererek yerlerini yeni türeyen semt marketlerine terk etmek zorunda bırakıldılar.                               Bu acımasız yok ediliş süreci hala devam ettiği içindir ki, yoksulluğun sonu gelmedi. Ve bu ülkeyi yönetenler, sosyal yardımlarla nefes alan bir toplumsal yapının mucidi oldular.                     Halk geçmişte olduğu gibi bugünde yoksullukla sınanıyor.    Gelir düzeyinde ki hızlı düşüş ve mutluluk kaybı ise, bugünlere has kayıplar olarak göze çarpıyor.      Hatırlayın,zarar ediyor,devlet ticaretle uğraşmaz diyerek,devlete ait ne varsa,haraç mezat satan ve özelleştiren bu iktidar değil mi?                             Hayat pahalılığı ile baş edemeyince faturayı marketlere kesen ve devletin işi değil dediği Tarım Kredi Kooperatifleri açarak meyve sebze satan yine bu iktidar.   Bu gelişmeler, yönetme melekelerini kaybetmiş bir iktidarın için malumun ilanı olsa gerek.   Hayat pahalılığından marketleri sorumlu tutmak,marketleri para cezalarıyla islah etmek gibi algı politikaları artık çare olmanın çok uzağında.                              Bizim mahalle bakkalını hafife aldınız!                     Oysa o mahalle bakkalı ve yoksul dostları, sizi iktidara taşımıştı ama onları çok çabuk unuttunuz.     Şimdi hazırlıklı olun!                 Sizi iktidardan edecek olanın yine o bizim mahalle bakkalı ve onun yoksul dostları olacağından hiç kuşkunuz olmasın.,haberiniz ola! Hasan TEMEL